Bel canto

Bel kanto, müzik parçası içerisindeki duygusal farklılıkların vurgulanması, notaların daha cazibeli bir şekilde söylenmesi, melodi ve şarkı sözlerinin anlamlandırılması şeklinde bir şarkı yorumlama tekniğidir. İtalyanca'da "güzel şarkı söyleme" anlamında kullanılır.

, bel kantoyu "belli bir teknikten doğan ihtiyaçla ortaya çıkan şarkı söyleme stili (şan) ya da bu şarkı söyleme stilinin tekniği" olarak tanımlamaktadır.^[] Bel kanto, sıkça bel kanto repertuvarından olmaksızın klasik şarkı söyleme tekniğine sahip güzel sesli şarkıcıları tanımlamakta ve oldukça yanlış anlamda kullanılmaktadır.

Genel anlamında formal yapısı içerisinde yetkin bir tını, mükemmel bir legato, (ton değişimleri), ve portamentolar olarak tanımlanabilir. ya da sesler de süslemeler, biçimden sapmaksızın varyasyonlar yaparken ön plana çıkartılabilir.

Tarihi

Canto fiorito yani en parlak zamanı 17. yüzyıl sonları ve 19. yüzyıl başları arasında kalan dönemdir. Bel kanto şarkıcıları arasında en dikkat çekicileri özellikle bu dönemde İtalyancada olarak bilinen kastratolardır. Kastratoların opera sahnelerinden kaybolmasından sonraları ise bel kanto tekniğinde, bu tekniği kullanan diğer sesler giderek daha kısıtlı doğaçlama olanaklarına sahip olmuşlardır. Bu özellikleri ile bel kanto tekniğine sıkısıkıya bağlı kalarak ama süslemelerde daha fazla ölçülü olarak bel kanto şarkıcıları 1810-1850 yılları arasında tekniği en yüksek noktasına getirmişlerdir.

Önemli bestecileri

• 18. yüzyıl: Giovanni Battista Bononcini, , , Alessandro Scarlatti, Antonio Vivaldi
• 19. yüzyıl: Gioacchino Rossini, Vincenzo Bellini, Gaetano Donizetti

Bel kanto tekniğini kullanan önemli şancılar

• Eviratiler (Kastratolar): Farinelli, ,
• 19. yüzyıl: Giuditta Pasta, , , , , Jenny Lind,
• 20. yüzyıl: , , , , Rosa Ponselle, Leyla Gencer, Maria Callas, , , , , Luciano Pavarotti, , Montserrat Caballé, , Cecilia Bartoli, .

Kaynakça

1. ^ Sadie, Stanley (2021). The new Grove dictionary of music and musicians (5. bas.). New York: Grove. ISBN .