Ahlâk-ı Muhsinî

Ahlâk-ı Muhsinî (Farsça: اخلاق محسنی), Hüseyin Vâiz-i Kâşifî’nin (ö. h.910/1504-1505) ahlaka dair Farsça eseri.

Sultan Hüseyin Baykara’nın oğlu Ebü’l-Muhsin Mirza adına h.900 (1495) yılında kaleme alınmıştır. Aḫlâḳ-ı Nâṣırî ve Aḫlâḳ-ı Celâlî’den sonra Farsça yazılmış ahlâk kitaplarının en meşhurlarından biri ve yazarının eserleri arasında en çok beğenilenidir. Eser kırk bölüm üzerine düzenlenmiştir; her bölüm ibadet, ihlâs, sabır, sebat, istikamet, şefkat, merhamet, ihsan, sehavet, emanet, diyanet, adalet, şecaat gibi ahlak ve fazilet kavramlarından biri ele alınmıştır. Bunların her biri tarif edildikten sonra zıt kavramlardan da faydalanılarak açıklamalar yapılmış, yer yer ayet, hadis, hikmetler ve atasözleriyle konuya uygun şiirler zikredilmiştir. Kitap, Şehzâde Ebü’l-Muhsin için yazıldığından öğütler ilk planda onu hedef almaktadır.

Çeşitli ülkelerin kütüphanelerinde yazma nüshaları bulunan Ahlâk-ı Muhsinî, bir kısmı taş basması olmak üzere Hindistan, İran ve diğer bazı ülkelerde birçok defa basılmış.

Ahlâk-ı Ahmedî, Osmanzâde Ahmed Tâib tarafından yapılan Ahlâk-ı Muhsinı̂ eserinin Türkçe tercümesi ve özetidir. Osmanzade, eserini III. Ahmed'e sunmuştur.

Kaynakça

1. ^ ^{a b} Şahinoğlu, Nazif (1989). "AHLÂK-ı MUHSİNÎ". TDV İslâm Ansiklopedisi. 2. İstanbul: Türkiye Diyanet Vakfı. s. 17. Erişim tarihi: 5 Aralık 2024. 
2. ^ Osmanzade Ahmed Taib, Ahlak-ı Ahmedi, 1840, İstanbul.